In de context van een gesprek over onze eigen pijnen is het opvallend hoe instinctief onze hand de pijnlijke plek aanraakt. Deze reflexieve handeling weerspiegelt echter treffend de misvattingen die inherent zijn aan de traditionele aanpak van chronische pijnbehandeling. In de huidige medische praktijk blijft de focus grotendeels gericht op het lichamelijke aspect, waarbij de centrale rol van de hersenen in dit complexe proces vaak wordt overzien. Deze onbalans in aandacht kan resulteren in een voortdurende ervaring van pijn voor sommige individuen, waarbij verlichting uitblijft.
Het ultieme doel van deze blogpost is om een denkverschuiving teweeg te brengen, zodat bij het bespreken van persoonlijke pijnervaringen, men de ene hand op het getroffen lichaamsdeel legt en de andere op het hoofd, als een symbolische weergave van deze nieuwe bewustwording. Echter, voordat we deze boodschap volledig internaliseren, is het essentieel om eerst dieper in te gaan op het historische perspectief van pijn en hoe het Pain-Changer-programma chronische pijn benadert.
De Controle kamer van Aanhoudende Pijn
Laten we beginnen met een hypothetisch scenario: je ligt op de bank en wordt geteisterd door intense pijn in je onderrug. Stel je nu voor dat je probeert op te staan van de bank. Zelfs in je verbeelding lijkt dit een zware taak en wellicht zelfs onmogelijk door de pijn. Neem even de tijd en stel je het ongemak voor.
Vervolgens gaan we verder. Visualiseer jezelf op dezelfde bank, nog steeds met diezelfde intense onderrugpijn. Maar deze keer is er een leeuw op je hielen (probeer je dit levendig voor te stellen, hoe onwaarschijnlijk het ook mag lijken). Je zult merken dat je instinctief begint te rennen, en op dat moment lijkt de pijn te verdwijnen. Pas wanneer je veilig bent, zal de pijn hoogstwaarschijnlijk terugkeren.
Deze scenario's belichten hetzelfde fysieke ongemak, maar met een opmerkelijk verschillende reactie van ons pijnmechanisme. Deze variatie is te danken aan het feit dat ons pijnmechanisme in de hersenen functioneert als een regiekamer. Hier wordt alle inkomende informatie beoordeeld en bepaald of er pijn moet worden ervaren, inclusief de intensiteit ervan. In het geval van de leeuw geeft de regiekamer prioriteit aan andere dringende zaken, zoals het ontvluchten van gevaar. Hierdoor wordt de verwerking van pijnlijke signalen tijdelijk onderdrukt, waardoor je op dat moment geen pijn voelt. Dit voorbeeld benadrukt de complexe interactie tussen het brein en het lichaam, evenals de verwevenheid tussen trauma, pijnimpulsen en de hersenen. Deze perspectiefverandering verschilt aanzienlijk van de conventionele pijnmodellen die al lange tijd domineerden.
De Beperkingen van Traditionele Pijnmodellen bij Aanhoudende pijn
Helaas blijven veel benaderingen voor pijnbestrijding grotendeels vasthouden aan verouderde denkwijzen die minder of helemaal niet effectief blijken te zijn. Zorgverleners die deze traditionele methoden aanwenden, beschouwen vaak patiënten als puur fysieke entiteiten en zoeken enkel oplossingen binnen het lichaam, in de veronderstelling dat pijn een zuiver lichamelijke aangelegenheid is. Recent onderzoek weerlegt deze aanpak echter, aantonend dat pijn een gelaagde realiteit is die verder reikt dan fysieke schade en dat pijn niet noodzakelijkerwijs alleen op de locatie van de gewaarwording wordt verwerkt (Gatchel, Peng, Peters, Fuchs & Turk, 2007).
Een treffend bewijs van deze interactie tussen de hersenen en pijn is te vinden bij patiënten met ruggenmergletsels. In sommige gevallen kunnen deze patiënten fysiek letsel ervaren zonder pijnlijke gewaarwording, simpelweg omdat het ruggenmerg de route voor pijnimpulsen naar de hersenen afsnijdt (Siddall, McClelland, Rutkowski, S. B., & Cousins, 2003). Met andere woorden: zonder het doorkomen van het pijnsignaal in de hersenen kan het zijn dat een persoon met een dwarslaesie geen pijn voelt wanneer de voeten bijvoorbeeld onderkoeld zijn of te dicht bij het vuur staan. Een andere interessante gewaarwording is dat het brein pijn kan genereren in de afwezigheid van fysieke schade, zoals bij fantoompijn, waar patiënten pijn voelen in geamputeerde ledematen of herstelde blessures (Davis, 1993).
De Cruciale Rol van het Brein bij Chronische pijn
De conclusie luidt dat het brein een onmisbare partner is in het tot stand brengen van de daadwerkelijke ervaring van pijn. Het is echter van cruciaal belang om te benadrukken dat dit niet impliceert dat de pijn enkel een product is van mentale verbeelding. Dit concept vereist een dieper begrip van het complexe pijnproces. In lijn met de visie van Pain-Changer is elke vorm van pijn legitiem. Het wordt echter pas voelbaar wanneer het brein het pijngevoel daadwerkelijk creëert. Met andere woorden, welke pijn je ook hebt ervaren, ongeacht de bron, de intensiteit of de duur, is authentiek, aangezien je brein ervoor koos om de pijn te genereren.
De controlekamer van het brein bepaalt uiteindelijk de intensiteit van pijnproductie. Dit brein wordt echter niet alleen belast met pijnverwerking; het behandelt ook emoties, gedachten, associaties, stressniveaus, hormoonspiegels, zintuiglijke prikkels, en meer. Onderzoek suggereert dat deze factoren, met name bij chronische pijnpatiënten, meer invloed hebben op de controlekamer dan de pijnsignalen afkomstig van fysieke schade (Gatchel, Peng, Peters, Fuchs & Turk, 2007).
De integratie van het brein in de pijnverwerking kan een ontmoedigende gedachte zijn. Niettemin, bij Pain-Changer, beschouwen we deze betrokkenheid als een waardevolle kans. Het behandelen van het brein kan vaak toegankelijker zijn dan het aanpakken van fysieke beschadiging, wat, met de juiste begeleiding, tot herwonnen controle kan leiden.
Implementatie
In het licht van het voorgaande is het van belang om te erkennen dat het herstel van chronische pijn niet uitsluitend draait om het lichamelijke aspect of alleen om het brein. Het is een interactie tussen beide elementen die tot optimale resultaten leidt. Daarom is het advies om lichamelijke oefeningen gericht op fysieke schade te blijven volgen van groot belang. Desondanks, wanneer deze inspanningen niet het gewenste verlichting bieden, kan onze aanpak gericht op het brein mogelijk het ontbrekende puzzelstukje zijn. Mocht dit concept je aanspreken, aarzel dan niet om contact op te nemen. Via een persoonlijk (online) gesprek kunnen we verkennen of we iets voor elkaar kunnen betekenen, geheel vrijblijvend.
Voor zorgverleners die geïnteresseerd zijn in het behandelen van chronische pijn door middel van breingerichte interventies, delen we graag meer informatie over onze benadering.
Sluit je aan bij de Pain-Changer Reis
Hiermee bereiken we het einde van deze blogpost. Dank voor het lezen! Indien deze inhoud enige waarde heeft geboden, moedigen we je aan om deze te delen binnen je netwerk en zo onze boodschap verder te verspreiden. En mocht je benieuwd zijn naar meer pijn en brein inzichten? Lees van vooral ook de andere blogs.
Belangrijk: Deze artikel is uitsluitend bedoeld voor educatieve doeleinden en biedt geen persoonlijk medisch advies.
Bronnen
Davis, R. W. (1993). Phantom sensation, phantom pain, and stump pain. Archives of physical medicine and rehabilitation, 74(1), 79-91.
Gatchel, R. J. (2004). Comorbidity of chronic pain and mental health disorders: the biopsychosocial perspective. American Psychologist, 59(8), 795.
Gatchel, R. J., Peng, Y. B., Peters, M. L., Fuchs, P. N., & Turk, D. C. (2007). The biopsychosocial approach to chronic pain: scientific advances and future directions. Psychological bulletin, 133(4), 581.
Siddall, P. J., McClelland, J. M., Rutkowski, S. B., & Cousins, M. J. (2003). A longitudinal study of the prevalence and characteristics of pain in the first 5 years following spinal cord injury. Pain, 103(3), 249-257.
留言